วันก่อนหลังจากสอนเสร็จ อยากพักผ่อน ก็เลยไปเดินเล่นตลาดยิปซีหลังสวนจตุจักรกับคุณณิช

บรรยากาศมันสนุกดีนะ รื่นเริงและดูมีความสุขท่ามกลางอากาศเย็นๆ

เดินไปเดินมาก็ไปเจอกับร้านร้านนึงเข้า "แฟนฉัน" ...​ ร้านสไตล์ขายขนมสมัย 10-20 ปีที่แล้ว ปกติเดินไปเจอกี่ทีก็ไม่แวะเข้าไปนะ แต่วันก่อนรู้สึกยังไงไม่รู้ เลยกวาดขนมมาซะครึ่งร้าน เอาที่รู้จักและเคยชื่นชอบ

พอมาถึงบ้านก็บรรจงหยิบมาถ่ายทีละชิ้นไปรำลึกความหลังไป ... จึงได้เข้าใจแล้วว่า

คนเราเมื่อโตขึ้นจะหวนนึกถึงอดีต แล้วก็พบว่าอดีตที่ตัวเองรักและคิดถึง มันไม่มีอยู่แล้ว

ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป แต่พอหันหลังกลับไป ก็รู้สึกอบอุ่นดีเหมือนกันนะ =)

ท่านๆเกิดทันกันมั้ยครับกับขนมพวกนี้?

Blog นี้ก็ขออุทิศแก่ "อดีตที่ไม่มีวันหวนคืน" ละกันนะ

เผอิญได้เห็นข่าวสถานที่เก่าแก่หลายๆที่ถูกเวรคืนที่ดินเพื่อเตรียมทุบทำลายทำเป็นรถไฟฟ้าหรือคอนโด ก็รู้สึกเสียใจ เพราะของเหล่านั้นเมื่อหายไปแล้ว ก็สร้างใหม่ให้เหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

ถึงทุกอย่างจะผันแปรตามกาลเวลา แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยตลอดมา

มันคือ

อดีต

ที่พอคิดถึง

มันก็ไม่มีเหลือแล้ว ...